معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

شفاعت امام حسین(ع) در قیامت!



ما شیعیان معتقدیم که معصومین (ع) و اولیای الهی خصوصاَ امام حسین (ع) دارای مقام شفاعت هستند به همین جهت در زیارتنامه هاى حسینى کراراً از خداوند به وسیله آن حضرت تقاضاى شفاعت مى کنیم .
در سجده اى که در پایان زیارت عاشوراى حسینى انجام مى شود بعد از حمد و ستایش خداوند خدا را به سبب تحمّل مصیبت آن حضرت شکر مى گوییم ، سپس عرضه مى داریم :
«أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ ؛
خدایا شفاعت حسین را روز ورود در صحنه محشر به من روزى کن » و به دنبال آن مى افزاییم:
« وَثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْق عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) ؛
خداوند گام هاى مرا از روى صدق نزد خودت ، با حسین و یارانش ثابت بدار همان یارانى که خون خود را تقدیم او کردند .»

استجابت دعا زیر قبّه آن حضرت و بودن شفا در تربت پاکش جلوه هاى دیگرى از این شفاعت عظمى است .
و این که در روایات آمده که امام حسین(علیه السلام) هنگام وداع با حرم جدّش لحظاتى در خواب فرو رفت و در عالم رؤیا این سخن را از جدش شنید:
«اِنَّ لَکَ فِى الْجَنَّةِ دَرَجاتٌ لاتَنالُها اِلاّ بِالشَّهادَةِ ؛
براى تو مقامى نزد خدا تعیین شده که جز با شهادت به آن نمى رسى ».1به یقین یکى از شؤون این مقام، همان مقام شفاعت است .
آیا شفاعت به این معناست که من هر گناهى را مى خواهم مرتکب شوم ، و هر وظیفه واجبى را بخواهم ترک گویم و بعد دست تمنّا به سوى آن حضرت دراز کرده و او را شفیع خود در درگاه خداوند قرار دهم ؟
به یقین چنین نیست ،
شفاعت معصومین و اولیاى الهى(علیهم السلام) چراغ سبز براى انجام گناه نیست ، بلکه به عکس یک عامل بازدارنده در برابر گناه است ،
زیرا من به هنگام تقاضاى شفاعت مى گویم اگر لغزشى از من سر زد باید مراقب باشم آلوده گناه نشوم تا رابطه من با اولیاى الهى قطع نگردد و روى این را داشته باشم که از آن حضرات بخواهم شفیع من در درگاه خداوند غفور و رحیم باشند .
ما شیعیان که امید به شفاعت معصومین (ع) داریم باید هنگامى که در مجالس عزاى آنان شرکت مى کنیم و از وعّاظ گرامی،
شجاعت ها،
فداکارى ها،
مبارزه با شرک و ظلم و باطل و دفاع آنها از حق را می شنویم ،
تصمیم بگیریم که به پیشوایان بزرگ خود اقتدا کنیم و گامى در جاى گام هاى آن حضرات بگذاریم و در حلقه پیروان آنان درآییم و این خود نوعى شفاعت تکوینى است.
و نیز زمانى که به زیارت تربت پاکشان مى رویم و محلّ شهادت آن حضرات(علیهم السلام) و یاران پاکبازشان را از نزدیک مى نگریم تصمیم بگیریم که ما نیز درهمان مسیر و در همان طریق وارد شویم و با یزیدیان زمان خود به پیکار برخیزیم و اسلامى را که آن حضرات براى حفظ آن،
خون خود و خون عزیزان و یارانش را فدا کردند زنده نگه داریم و در خود پیاده کنیم،
حریمش را پاس داریم و در برابر دشمنانى که در هر عصر و زمانى وجود دارند بایستیم و دفاع کنیم تا مشمول شفاعت آن بزرگواران قرار گیریم . 2

  شفاعت امام حسین (ع) در لسان بزرگان

استاد شهید مرتضى مطهرى مى‎نویسد:
«… بسیارى از عوام مردم… مى‎پندارند كه پیغمبر اكرم(صلی الله علیه و آله) و امیرالمومنین(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) و ائمه اطهار خصوصا امام حسین (علیه‎السلام) متنفذهایى هستند كه در دستگاه خدا اعمال نفوذ مى‎كنند، اراده خدا را تغییر مى‎دهند و قانون را [نعوذبالله] نقض مى‎كنند…»3
ایشان در ادامه مى‎افزاید:
«اگر كسى گمان كند كه تحصیل رضا و خشنودى خداى متعال راهى دارد و تحصیل رضا و خشنودى فرضا امام حسین(علیه‎السلام) راهى دیگر دارد و هر یك از این دو جداگانه ممكن است سعادت انسان را تامین كنند دچار ضلالت بزرگى شده است،
در این پندار غلط چنین گفته مى‎شود كه خدا با چیزهایى راضى مى‎شود و امام حسین (علیه‎السلام) با چیزهاى دیگر،
خدا با انجام دادن واجبات مانند نماز، روزه، حج، جهاد، راستى، درستى و …
و با ترك گناهان راضى مى‎گردد ولى[نعوذبالله] امام حسین (علیه‎السلام) با این كارها كارى ندارد رضاى او در این است كه مثلا براى فرزند جوانش على اكبر گریه و یا لااقل تباكى كنیم،
حساب امام حسین از حساب خدا جداست به دنبال این تقسیم چنین نتیجه گرفته مى شود كه تحصیل رضاى خدا دشوار است زیرا باید كارهاى زیادى را انجام داد تا او راضى گردد ولى تحصیل خشنودى امام حسین(علیه‎السلام) سهل است فقط گریه و سینه زدن و زمانى كه خشنودى امام حسین (علیه‎السلام) حاصل گردد او در دستگاه خدا نفوذ دارد، شفاعت مى‎كند و كارها را درست مى‎كند…
و گناهان هر چه باشد با یك فوت از بین مى رود این چنین تصویرى از شفاعت نه تنها باطل و نادرست است بلكه شرك در ربوبیت است و به ساحت پاك امام حسین (علیه‎السلام) كه بزرگترین افتخارش عبودیت خداست نیز اهانت است…»4
به عقیده ایشان امام حسین شفیع كسانى است كه از مكتب او هدایت یافته اند او شفیع كسانى نیست كه مكتبش را وسیله گمراهى ساخته اند.5

درست است كه حضرت امام حسین (علیه‎السلام) كشتى نجات امت اسلامى است اما نه براى كسانى كه چون پسر نوح یك عمر نافرمانى كرده و تنها با اسم شیعه حسینى انتظار رهایى و شفاعت دارند.

آن چشمى كه براى اباعبدالله نگرید و آن دلى كه از سوز این حماسه شكوهمند نشكند چشم و دل انسانى نیست و این گریه‎ها و سوگواریهاست كه پیوند عاطفى جامعه را با ماجراى جاویدان كربلا مستحكم نموده و جویبارهاى باصفاى معنویت را به سوى دشتهاى تشنه معرفت جارى مى نماید و روح سلحشورى و استوارى را در بین شیعیان تقویت مى كند اما این مطلب با آن جداست كه این فروغ معنوى شهید شد تا مردم دور هم نشسته گریه كنند و با این كار از معاصى خویش نجات یابند,
آخر این كه با سیاق آیات قرآن و مكتب رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) سازگارى ندارد و این درست نیست كه جد امام حسین (علیه‎السلام) براى تزكیه و تهذیب بیاید و العیاذبالله حضرت امام حسین(علیه‎السلام) كشته شود تا منفذى براى نجات گناهكاران پدید آید .
چقدر تأسف انگیز است كه بگوییم امامى كه در لحظات حساس جنگ نماز خوف خواند از افرادى حمایت مى كند كه حتى در شرایط عادى به نماز وقتى نمى نهند به خاطر این كه به جاى نماز برایش عزادارى كرده اند و به اطمینان شفاعت او پایه و ستون دین را ترك نموده و یا آن را كم اهمیت جلوه داده اند .
واى به حال مسلمانى كه حقوق اسلامى را رعایت نكند و واجبات دینى و دستورات قرآنى را انجام ندهد و یا خداى نكرده به ارتكاب امور حرام آلوده گردد و آنگاه دلش به این خوش باشد كه من پیرو اباعبدالله (علیه‎السلام) هستم، این شخص چگونه مریدى است كه نه از كارهاى امام حسین(علیه‎السلام) خوشش مى‎آید و نه حضرت امام حسین(علیه‎السلام) از اعمال او راضى است .
به قول مرحوم دكتر آیتى:
“بسیارى از مردم مرید امام حسین (علیه‎السلام) شده‎اند و از این جهت است كه او را نشناخته‎اند و تصور كرده‎اند كه مى‎شود با یك سلام و تعارف امام را طرفدار خود ساخت ، اگر كسى معناى پیامبرى و امامت را نیك بشناسد، به اینگونه اشتباهات گرفتار نمى شود و براى پیغمبر و امام در مقابل دستگاه خدا حسابى باز نمى كند و مى داند كه بزرگى پیغمبر و امام بر پایه بندگى خدا استوار است و جز از راه بندگى پروردگار نمى توان از پیغمبر و امام بهره مند شد ."6

پی نوشت ها :
1- بحارالانوار، ج 44، ص 313 و 328
2- اهداف قیام حسینی ، ص 117
3- مرتضى مطهرى ، عدل الهى ،ص265
4- همان ، ص266 ـ 267
5- همان ،ص271
6- ابراهیم آیتى ، بررسى تاریخ عاشورا ، ص125 ـ 126

رجعت امام حسین علیه السلام در آیات و روایات

“رجعت” را كه عبارت است از “بازگشت گروهى از مؤمنان خالص و طاغيان و كفار بسيار شرور بعد از ظهور حضرت مهدى(ع) و در آستانه رستاخيز"1 بايد از جمله امورى دانست كه اعتقاد بدان خاصه پيروان مكتب تشيع است.

و از جانب امامان بزرگوار شيعه(ع)، تأكيدات فراوانى بر اعتقاد بدان وارد گرديده است؛ تا بدانجا كه در حديثى از امام جعفر صادق(ع)، عدم ايمان به آن، همسنگ و هموزن انكار ايشان قرار داده شده و كسانى را كه بدين موضوع اعتقاد ندارند، خارج از دايره »امامت و ولايت« معرفى فرموده ‏اند:

« از ما نيست كسى كه ايمان به رجعت نداشته باشد…»2

بايد دانست؛ امر رجعت اگر چه در ابتدا براى ما آدميان - كه محصور در حصار ماديات هستيم - شگفت‏آور و عجيب به نظر مى‏رسد، و به همين دليل گاهى در اين امر شك و ترديد مى‏نماييم و حتى زمانى هم پا را فراتر نهاده و به انكار آن مى‏ پردازيم !!

ولى اگر عقل معادانديش را كه با حجابهاى هوى و هوس پوشيده نشده باشد به كار گيريم و در اين امر كمى انديشه كنيم؛ خواهيم ديد كه بنا به چندين و چند دليل عقلانى، وقوع رجعت، جاى هيچ‏گونه استبعاد و شگفتى ندارد و نيز اگر در آيات قرآن كريم، غور و بررسى نماييم؛

بدين نكته پى مى‏ بريم كه در اين كتاب آسمانى، دهها آيه وجود دارد كه هر يك به نوعى اثبات كننده موضوع رجعت مى‏باشند و نه تنها آيات قرآن كريم كه احاديث و روايات بسيارى را در كتب معتبر حديثى مى‏توان مشاهده كرد كه بروقوع رجعت تأكيد دارند.

و اما همان طور كه از تعريف رجعت كه در صدر اين نوشتار ذكر شد، برمى ‏آيد، رجعت يعنى اعتقاد به بازگشت «مؤمنان خالص» و «كفار و ظالمان خالص»، آنان‏كه در طول حيات دنيوى خود جزو رهبران و سردمداران ايمان و كفر محسوب مى ‏شده ‏اند، و بدين ترتيب در مى‏يابيم كه امر رجعت تنها شامل عده‏اى از انسانها مى ‏شود و نه همه آنها!

همانطور كه در حديثى از امام جعفر صادق(ع)، مى‏ خوانيم كه فرمود:
« رجعت عمومى نيست بلكه جنبه خصوصى دارد؛ تنها گروهى بازگشت مى‏ كنند كه ايمان خالص يا شرك خالص دارند.»3

و مطابق اين حديث شريف از جمله كسانى كه در هنگامه رجعت به اين عالم برمى‏گردند كسانى هستند كه در ايمان، خالص و ناب بوده‏اند و به تعبير رساتر، امام مؤمنان و مولاى صالحان و مقتداى پرهيزگاران گرديده ‏اند، كه يكى از آنها سالار شهيدان و سرور آزادگان حضرت ابا عبداللَّه‏ الحسين(ع)، است، كه در برخى از آيات قرآن كريم و نيز تعداد كثيرى از روايات و احاديث به رجعت آن حضرت تصريح گرديده است و آن را امرى حتمى الوقوع دانسته‏ اند

كه ذيلاً به دو نمونه از آيات قرآن كريم و تعدادى از روايات اسلامى كه در خصوص رجعت آن حضرت وارد شده است اشاره مى‏ نماييم:

ادامه »

دو تا سوال :

1- بزرگترین نعمتی که به خاطرش از خدا تشکر می کنید چیه؟

2- اگر تابلویی بتونید بکشید که بهترین چیزهای عالم رو توش بذارید چی میذارید؟

…………………………………..

جوایز به صورت معنوی خواهد بود؛ هر کسی که پاسخ دهد یک صلوات از جانب ما هدیه به او خواهد شد.

یا علی

منتظر حضورتان هستیم

رهبری یک رای بیشتر ندارد …

پوستر تقدیم به کسانی که این روزها نام این انتخابات را گذاشته اند انتصابات …

آنچه که اهمیت دارد، تشخیص شما و رأی شما است. باید خودتان تحقیق کنید، ملاحظه کنید، دقت کنید، از انسانهای مورد اعتمادتان بپرسید، تا به اصلح برسید و اصلح را انتخاب کنید. رهبری، یک رأی بیشتر ندارد. بنده‌ی حقیر مثل بقیه‌ی مردم، یک رأی دارم؛ این رأی هم تا وقتی که در صندوق انداخته نشود، هیچ کس از آن مطّلع نخواهد بود. حالا ممکن است آن کسانی که صندوق دست آنها است، بعد باز کنند، خط این حقیر را بشناسند، بفهمند بنده به چه کسی رأی دادم؛ اما تا قبل از رأی دادن، کسی مطّلع نخواهد شد. اینجور نیست که کسی بیاید نسبت بدهد که رهبری نظرش به فلان است، به بهمان نیست. اگر چنین نسبتی داده شد، این نسبت درست نیست.
بیانات در حرم مطهر رضوی

علت سفید شدن موی سر

عوامل مهمی از جمله فشارهای عصبی، استرس، ترس، کمبود ویتامین «ب» و… در سفید شدن موی سر مؤثرند…

علل اصلی سفیدی موی سر:
تا زمانی که انسان جوان است، سلول های مو مواد رنگی تولید می کنند اما همین که انسان رو به پیری می رود سلول های مذکور قدرت تولید مجدد مواد رنگی مو را از دست می دهند و در نتیجه موی سر بی رنگ یعنی سفید می گردد.
علت دیگر سفید شدن مو آن است که تحت تأثیر قرار گرفتن انسان در معرض فشارهای  روحی و عصبی و ترس و وحشت است.
همچنین سفید شدن مو به علت کمبود ویتامین (ب) نیز می باشد و مردم چین به خاطر اینکه برنج را با پوست می خورند از این جهت که دارای ویتامین (ب) فراوان است دیرتر پیر می شوند و موی آنها سفید نمی شود و به ریزش مو هم مبتلا نمی گردند.
بسیاری از دانشمندان، سفید شدن موی سر را یک امر ارثی می دانند و نیز قائلند که وضع اعصاب در رنگ مو تاثیر دارد.
به عقیده ارسطو سفید شدن موی سر دلیل بر وجود بلغم است اما باید دانست که تغییرات آب و هوا در شکل و مقدار مو موثر است.

منبع: چراهای پزشکی، ص42 تالیف: علی سالک

پنج سؤال از هفتصد عالم

پنج سوال را از هفتصد عالم پرسیدم و جواب هایی یکسان شنیدم…

شفیق بن ابراهیم می گوید:
پنج سؤال را از هفتصد عالم پرسیدم، و درجواب پاسخ یکسانی را دریافت کردم.
1- پرسیدم:عاقل چه کسی است؟ گفتند: کسی که محبت دنیا در دلش نباشد.(چون حبّ دنیا انسان را ازمحبوب حقیقی «خدای متعال» غافل کرده وشقاوت  وبدبختی و عذاب الهی را نصیب انسان می کند.)
2- پرسیدم: زرنگ ترین مردم چه کسانی اند؟ گفتند: کسی که دنیا وی را مغرور خود نسازد. (چون غرور ظاهری دنیا به خاطر ثروت و اولاد و علم و مقام و… باعث بدبختی و هلاکت انسان می شود.)
3- پرسیدم: ثروتمند چه کسی است؟ گفتند: کسی که راضی باشد به آنچه خدا به وی عطا کرده.
4- پرسیدم: فقیر کیست؟ گفتند: کسی که همیشه در فکر زیاده خواهی است. ( به عبارت دیگر حریص و طماع بودن)
5- پرسیدم: بخیل کیست؟ گفتند کسی که حق الهی را نمی پردازد. (مثلا انفاق و احسان نمی کند و…)

منبع: احمد دهقان،چهل مجلس وهزارحدیث،ص267،انتشارات ناصر،1385
 

فضیلت‌هاى جعفر

جعفر بن ابى طالب، از پیشگامان اسلام و از مسلمانان نخستین بود و پیامبر صلی الله علیه و آله‌‌ علاقه‌اى شدید به او داشت. ستایش‌هاى متعدد پیامبر صلی الله علیه واله وسلم از ایشان ، جایگاه والاى این بزرگمرد را نشان می‌‌دهد.

پیامبر در وصف ایشان می فرماید: مردم از ریشه‌ها و تبارهاى مختلفى‌اند، اما من و جعفر از یک درخت و ریشه‌ایم.(1)

یک بار هم فرمود: اى جعفر! تو در خلقت و اخلاق، شبیه منى.(2)

در جای دیگر پیامبر صلی الله علیه واله وسمل در فضیلت ایشان می فرمایند: بهترین مردم، على، جعفر و حمزه سیدالشهدا هستند.

جعفر، فردى مردم دوست و بخشنده بود و به دیگران احسان می‌‌کرد و به دلیل همین خصلت جوان مردانه‌اش،رسول خدا صلی الله علیه و آله‌‌ به او لقب «ابوالمساکین» (پدر بینوایان) داده بود(3)

• سفینة البحار، ج 1، ص 158.
• بحارالانوار، ج 22، ص 276.
• اعیان الشیعه، ج 4، ص 120.