معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

بنال اي دل كه زهرا نوحه‌گر شد         شـب زنـدانـي او را سحـر شـد

بيا در جسر بغداد و نظر كن              كه موسي سوي جنت رهسپر شد

******************************

اَللّهُمَّ صَلِّ و سَلِّم، وَ زِد وَ زِد وَ بارِك، عَلَي السِّيِّدِ الكَريمِ، وَالاِمامِ الحَليمِ، وَالكَهفِ العَظيمِ، اَبي اِبراهيم: مُوسي بنِ جَعفَرٍ صَلَواتُ اللهِ وَ سُلامُهُ عَلَيهِ وَ عَلي آبائِهِ الطَّاهِرينَ.

مِن مُناجاتِهِ عليه السلام: « اَللّهُمَّ اِنّي اَسئَلُكَ الرّاحَةَ عِندَ المَوتِ وَالعَفوَ عِندَ الحِسابِ.»

***************************

حبيب با حبيب خود به خلوتي صفا كند

نـدانم از چه بي‌گنه عدو به او جفا كنـد

سرشك غربتش روان نوا زند ز ناي جان

نهان ز چشم دشمنان به دوستان دعا كند

به پيكرش نشانه‌ها به سينه‌اش خزانه‌ها

كه زيـر تـازيـانـه‌ها رضـا رضـا رضـا كند

به دست‌ها سلاسلش ز غصه سوخت حاصلش

چـه مي‌شود كه قـاتلش ز فـاطمه حيـا كنـد

فتاده در ملال‌ها به عشق شور و حال‌ها

در آن سيـاه چـال‌هـا خـدا خـدا خـدا كنـد

فتاده ديگر از نوا برو به ديدنش صبا

بپرس مرغ كشته را، كس از قفس رها كند

اثـر نـمانـده از تنش دلا بـرو به ديـدنش

بگو عدو ز گردنش، غلي كه بسته وا كند

(نخل ميثم، ديوان حاج غلامرضا سازگار، ص 314)