معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

دلنوشته: درد دلی با عموی شهیدم

به نام پناه بی پناهان

ای که زودتر از ما رفتی: اما هنوز هم دل برای دیدنت پر می کشد.

خدایا! ای پناه بی پناهان.

آیا پناه گمشدگان نیز هستی؟!بی گمان هستی و بزرگتر از آنی که توصیف گردی

« الله اکبــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر »

آری او برای ما یک افتخار بود اما تنها این نبود.

او برای ما اسوه بود؛ ولی ما آنقدر شانس یا بهتر است بگویم: لیاقت نداشتیم که چنین فردی را ببینیم و آنهایی هم که او را دیدند درک نکردند.

ای سردار سرزمین عشق! ای معنای واقعی ایثار!

تو بخشیدی نه یک لحظه زندگی را، بلکه تمام زندگی را تو با مهر و محبت خود و با نیت خالصانه ی خود بخشیدی و نخل زندگی را نه برای خود برای همه به غیر از خود کاشتی.

نمی دانم چگونه صدایت کنم؟ در حالی که نمی دانم کجایی … و این را هم نمی دانم آیا صدایم را می شنوی یا نه؟

کاش می شد صدایت کنم و بخوانمت و بشناسمت و حال نمی دانم سراغت را از که بگیرم؟

از لاله ها، از نسیم، از چه؟

شاید خدا بهتر بداند و مرا یاری دهد.

ز گل گیرم سراغت گل              ولی گل بی خبر از گل

نشانت جویم از هر کو              پیت می گردم از هر سو

به قلم: رقیه فکری (بهانه) طلبه پایه پنجم