معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

عبادت و بندگى امام صادق عليه السلام

‏ آنچه از واژه «عبادت» به هنگام استعمال آن فهميده مي شود روزه، نماز و حج و ديگر عبادتهاى بدنى است كه انجام آنها احتياج به قصد قربت دارد و وجود امام صادق عليه السلام از اين حيث زينت بخش عبادت كنندگان مي باشد.

سبط ابن جوزى در «تذكره» مي نويسد: علماى سيره نويس گفته ‏اند او به سبب اشتغال به عبادت و پرستش خدا از رياست‏ طلبى و دنيا خواهى منصرف بوده است.

ابن‏ طلحه در «مطالب السؤل» مي نويسد: امام جعفر بن محمد عليهما السلام صاحب دانشهاى فراوان بود و عبادتهاى زياد انجام مي داد و ذكرها و وردهاى پى در پى مي خواند. او اوقات خويش را به انواع عبادات و نيايشها تقسيم مي كرد.

ابو نعيم اصفهانى در «حيلة الاولياء» مي نويسد: او به عبادت و پرستش خدا رو آورده و در برابر خدا خاضع و خاشع و از رياست رويگردان بود.

مالك بن انس مي گويد: جعفر بن محمد عليهما السلام در يكى از سه حال بود: حالت روزه، نماز و ذكر. او از عابدان بزرگ و زاهد سترگ بود كه از خدا خشيت دارند. يك سال در سفر حج با او همراه بودم، هنگامى كه پس از بستن احرام بر مركب خويش قرار گرفت، تا مي خواست لبيك گويد، صدايش مي بريد و نزديك مي شد كه از مركب پائين افتد.
مالك در ادامه سخنش مي گويد: با فضيلت ‏تر از جعفر بن محمد از جهت دانش، عبادت و نيايش، هيچ چشمى نديده و هيچ گوشى نشنيده و از خاطر احدى نگذشته است .

پس هيچ جاى تعجب نيست كه امام ابو عبدالله عليه السلام با فضيلت‏ ترين مردم باشد از جهت عبادت، زهد وتقوى؛ زيرا حدود بندگى و عبادت هر كس بر پايه ميزان خداشناسى اوست و به مفاد آيه «انّما يخشى اللّه من عباده العلماءُ»، امام صادق عليه السلام كه در مرحله بالائى از علم و عرفان به ساحت الهى بوده، حدود عبادت و بندگى‏اش نيز به همين تناسب بوده است.

منبع: صفحاتي از زندگي امام جعفر صادق عليه السلام، ص322ـ321