معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

◦¨ْ°ْ¨◦¨ْ°ْ¨◦ مناجات های امام حسین علیه السلام◦¨ْ°ْ¨◦¨ْ°ْ¨◦


بگو: پروردگارم برای شما ارزشی قائل نیست، اگر دعای شما نباشد.



یگانه بی همتا
الهی، ای آن که ذاتت بلند است و رفیع، دوستانت را عزت بخشی و سلاطین را طوق ذلّت بر گردن افکنی تا از هیبت تو در هراس مانند.

خدایا، برگوشه نگاه چشم ها و راز درون سینه ها و اسرار نهان آینده آگهی، امّا تو را کس نشناسد که کیستی و چگونه ای. نکوترینِ نام ها از آنِ توست. نکوکاری و احسانت لحظه ای فرو ننشیند و در کیفر گنهکاران هیچ شتاب نورزی. ای خدای بی همتا، نه مثلی تو را هست و نه مانندی. یگانه ای و ابدی؛ آن گونه که هرگز تیرگی فنا در تو راه نیابد. پیش از بودن هر زنده ای بودی و پس از آن نیز حیات بخشِ مردگان تویی. [ای مهربان، حمد و سپاس تنها تو را سزاست].


لطف بی شمار
الهی، هر کس را آن گونه پاداش دهی که توشه گردآورده است. عزیزا، سپاس من اندک است امّا تو محرومم نمی داری؛ خطایم بسیار است امّا تو رسوایم نمی سازی؛ گناهم بی شمار است امّا تو بدان خوارم نمی کنی.

در کودکی نگاهبانم بودی و در بزرگی روزی ام عطا کردی و این همه، لطف بی شمار توست که از هر سو بر من بارید. نعمت های بی پایانت را سپاس نگفتم. تو هماره با نکویی و مهر به من رو کردی و من با کرداری زشت و خطا به درگاهت آمدم. تو نور ایمان را در دلم افشاندی پیش از آن که من شکرگزاری نعمتت رابه یاد آورم [پس ستایش و سپاس مخصوص توست ای مهربان ترین].


نعمت بی انتها
رحیما، گاهِ بیماری تو را خواندم پس شفایم دادی. عریانی ام را پوشاندی. در گرسنگی سیرم نمودی و در تشنگی سیرابم کردی. ذلتم را عزت بخشیدی. نادانی ام را به نور دانایی روشن فرمودی. تنهایی ام را پرکردی. غربتم را به آشنایی بدل فرمودی؛ فقرم را به بی نیازی رساندی؛ ندای یاری طلبم را پاسخ گفتی و دارایی ام را باز نگرفتی؛ و هرگاه که من لب از خواندن تو فروبستم تو خود احسان آغاز نمودی.

ای مهربان خدای من، در کوتاهی ها عذرم را پذیرفتی، تیرگی اندوهم را از میان بردی، عیوبم را پوشاندی و بر گناهم پرده عفو کشیدی. امیدم را روا کردی و بر دشمنم پیروزم گرداندی. مهربانا، از شمارش نعمت ها و یادآوری لطف و مهر بی کرانت ناتوانم و تنها سپاس تو گویم که مهربان ترینی.