معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

مقام ولایت

شخصی به نام حارث بن نعمان فهری که با امام علی علیه السلام دشمنی می‌ورزید، سوار بر شتر به پیش آمد و گفت «ای محمد، ما را به خدا خواندی، پذیرفتیم؛ نبوت خود را مطرح کردی، لااله الّا اللّه و محمد رسول اللّه گفتیم؛ ما را به اسلام دعوت کردی، پذیرفتیم؛ گفتی نماز درپنج وقت بخوانید، خواندیم؛ به زکات و روزه و حج و جهاد سفارش کردی، اطاعت کردیم، حال پسرعموی خود را امیر ساختی، نمی‌دانیم این حکم از طرف خداست یا با اراده شخصی تو پیدا شده است؟

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: به خدایی که جز او خدایی نیست این حکم از طرف اوست و من وظیفه ای جز ابلاغ آن نداشتم.

حارث بن نعمان پس از شنیدن این جواب، خشمناک شده، سر به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا، اگر آنچه محمد درباره علی می‌گوید، از طرف تو و به امر توست، سنگی از آسمان بر من فرود آید و مرا عذاب کند.

هنوز سخنان او به پایان نرسیده بود که از آسمان، سنگی بر او فرود آمد و او را به هلاکت رساند و بدین سان سزای جسارت خود را به مقام ولایت دریافت کرد.

منبع: تفسیر برهان جلد 5 - ص 382

شکوفه امامت و ولایت شکفت

الحمدالله الَّذی جَعَلنا مِن المُتَمسِکینَ بِولایَةِ اَمیرالمؤمنین وَ الائمَةِ

در طنین ظربان قلب زمان، در میان ناب‌ترین لحظات انتظار، کعبه دیوارهایش را به تقدیس و مبارکی قدوم بنت اسد شکافت و پذیرای تولد مبارکشان شد تا مولود کعبه باشد و خداوند رحمان از بالاترین اسماء خود، علی اعلی، نام او را برگزید و به عالی‌ترین و زیبنده‌ترین صفات مزینش ساخت و او را همچون هارون که پشت موسی بود، برای محمد صلی الله علیه و آله و سلم، آخرین برگزیده و هدایتگر کامل‌ترین ادیان را قرار دهد، تاریخ هرگز قاضی و داوری مانند او ندید و گوش‌های روزگار نیز هیچ گاه صدای عدالت‌گری چون او، که عدالتش سرنگون کننده‌ی نابرابری‌ها و تاراج غارتگران و مال دوستان بود به خود نشنید.

او صاحب ذوالفقار بود و برایش همتا و مانندی در میدان‌های رزم و پیکار نبود و نامش لرزه بر اندام ستمکاران و کافران می‌انداخت وسعت و عظمت دنیا چه ناچیز بود در برابر دیدگانی که به روی ظواهر و زرق و برق دنیای فانی و زودگذر آن بسته بودند که خوارتر از استخوان خوکی در دستان جذامی می‌دید.

سینه مبارکش چون صندوقچه‌ای از نایاب‌ترین گنج‌های پربار علم و دانش بود و همه دانش هستی در آن به ودیعه گذاشته شده بود تا قفل آن با کلید زبان علی علیه السلام گشوده شود زیرا که درباره‌ی خود فرمودند: « از من درباره‌ی راه‌های آسمان سوال کنید، چرا که من به راه‌های آسمان آشناترم تا به راه‌های زمین »

زمانه از آنچه در دل خود داشت بی‌قرار بود و تقدیر به خود می‌بالید که در قلب خود چنین حادثه‌ی شگرفی را پنهان دارد.

فضا عطرآگین از حال و هوای حج، احرام و معنویت بود. افسوس که مقدر شده بود این آخرین حج پیامبر باشد و حجه الوداع نام بگیرد. اما ثانیه‌ها در کنار برکه‌ای غرق در شعف و سرور، زیباترین و کامل‌ترین برگ‌های تقویم اسلام را رقم می‌زدند.

زمان به جای سرعت و شتاب سکوت و انتظار را زمزمه می‌کرد. ذرات داغ و تشنه‌ی کویر در عطش سیراب شدن از جوشش چشمه غدیر بی‌تاب بودند و باز قلب مبارک پیامبر میزبان جبرئیل بود و وحی که پاکتر و زلال‌تر از قطرات باران بر روحش می‌بارید و در جانش نفوذ می‌کرد.

کاروان ایستاد تا آنان که قدمهایشان از کاروان جلوتر رانده بود بازگردند و برسند دیگرانی که خستگی و کندی، عقب‌ترشان داشته بود.

آسمان و ملکوت در روشنای انوری که از زمین به بالا ساطع می‌شد، می‌درخشید و فرشتگان از بهشت نظاره‌گر بزم و ضیافت ولایت بودند و کوه‌ها « من کنت مولاه فهذا مولاه » را تا دورترین نقطه هستی منعکس کردند و آن روز دستان حیدر کرار بالا رفت و در مقابل هر چه دنیاپرستی و حرص و بی‌عدالتی بود.

هر ساله غدیر شکوه تنهایی و خشکی آبگیرش را با شکفتن شکوفه‌های ولایت و امامت جشن می‌گیرد.

به قلم: مریم پیرعباسی، طلبه پایه پنجم

تعداد واژه های وصی و امامت در خطبه غدیر

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در خطبه غدیر چند مرتبه کلمات وصی و امام را در مورد حضرت علی (علیه السلام) ذکر فرمودند؟

پاسخ اجمالی

کتاب العدد القویه، اثر علی بن یوسف حلی، یک از منابع شیعی است که خطبه غدیر را به صورت مشروح بیان کرده است. طبق آنچه را که پیامبر اسلام در این خطبه بیان نموده، واژه هایی که به امامت و جانشینی حضرت علی (علیه السلام) پس از پیامبر تصریح دارد از این قرار است:

عنوان وصی، چهار مرتبه؛ الامام، چهار مرتبه؛ خلیفتی، دو مرتبه؛ واژه های ولیاً، ولیکم،امامنا، امامةً، اماماً، امامکم، امامٌ و مولاه، هرکدام یک مرتبه ذکر شده است

( حلی، علی بن یوسف، العدد القویه، ص 183ـ170، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، قم، 1408)

نجوای دل، ناله‌های العفو، العفو یک طلبه با معبودش

خدایا! العفو، العفو، العفو، مرا ببخش، مرا ببخش که جز خود، همه کس را فراموش کرده بودم.

خدایا! العفو، العفو، العفو، که از توی عاشق و مهربان دور بوده ام در حالی که تو، در درونم بودی و نزدیکتر از رگ گردن به منی.

معبودا، در طلوع آفتاب به « تو » نیازمندم.

شامگاهان، هنگامی که ماه و ستاره ها ناپدید می‌شوند، پیوسته کنارم باشی.

وقتی که ابرهای تیره، سر می‌رسند به « تو » نیازمندم، وقتی که دانه‌های باران فرو می‌ریزد، به تو محتاجم.

هنگامی که تندر بلا و گرفتاری در من رخنه می‌کند، پیوسته کنارم باش.

وقتی که دلم گرفته و اشک‌هایم جاریست، به تو نیازمندم و بس.

خدایا بگذار بگویم: « همه محتاجند و تو بی‌نیاز، همه غایبند و تو حاضر، همه فانی‌اند و تو باقی، همه گدایند و تو پادشه مطلق.»

معبودا! تو خود شاهدی که سخنانم از بی‌قراری است، پس مرا از این بی‌قراری نجات بده.

خدایا! اگر خدا خدا نکنم چه کنم؟ که همه چیز را از « تو » دارم و از « تو » می‌خواهم.

آمده‌ام به درگاهت، در رحمتت را به رویم بگشا و مرا دلشکسته و مأیوس، با در بسته مگذار.

خدایا! خسته‌ام، بیزارم از همه کس و همه چیز، مرا در حصار و حمایت خود ایمن گردان.

خداوندا! دستانم را رو به آسمان بلند کردم و فریاد می‌زنم:

« بد کردم، خطا کردم، گناهکارم، ولی دوستت دارم.»

ای رئوف، دلسوز، عاشق و مهربان دوستت دارم …

به قلم: مریم پیرعباسی، طلبه پایه پنجم

پشت خطی داریم …

یکی دو ماهی بود که حال و حوصله نداشت. گاهی وقتا اصلاً حرف نمی‌زد، گاهی وقتا هم از کوره در می‌رفت و دور و بری‌ها رو از خودش می‌رنجوند. هر چی فکر می‌کرد چرا اینجوری شده کمتر به جواب می‌رسید، امروز هم دست کمی از بقیه روزا نداشت، با تنها چیزی که اجباراً کنار اومده بود اداره‌اش بود و انجام کارای عادی و معمولی، قراره برای انجام کاری به یکی از شرکت‌های همکار بره،

همین‌طور که کنار خیابون ایستاده بود یه تاکسی جلوی پاش ترمز زد. آقا کجا؟!

- مستقیم خیابون …

بی‌هدف صفحات درون پرونده را زیر و رو می‌کرد.

صدای گوینده رادیو خیلی ضعیف به گوش می‌رسید.

مجری: خب اگه اجازه بدید شنونده پشت خط داریم،

- دستاش از روی کاغذها برداشته می‌شه

پشت خط یه جوون دانشجو از شهرستانه …

سلام آقا، اگه ممکنه کارشناس محترم برنامه به سئوال من پاسخ بدن

- سرش رو جلوتر میاره تا نزدیک صندلی جلو

مدتیه نمازام رو سر وقت نمی‌خونم، بعضی وقتا هم بی‌خیال نماز می‌شم، یه جواریی احساس کسل بودن و بی‌نشاطی دارم، تو خوندن نمازم سستی می‌کنم! حالم خیلی بده، بعضی وقتا بی‌خودی با دوستا و پدر و مادرم بد رفتاری می‌کنم و …
- حواسش  رو متمرکز می‌کنه، تو یه لحظه فکر می‌کنه شاید گمشدش را پیدا بکنه
مجری رادیو از شنونده همچین حسابی تشکر می‌کنه و خلاصه سئوال را تکرار می‌کنه: خب جناب آقای … علت سستی در نماز چی می‌تونه باشه؟

و از کارشناس برنامه می‌خواد که به سئوال پاسخ بده

کارشناس مکثی می‌کنه.

قبل از اینکه وارد پاسخ بشم عرض کنم، رسیدن این جوان عزیز به اینکه ممکنه برخی از این بی‌نشاطی‌ها، بدحالی‌ها، پرخاش‌ها به عدم توجه ایشان به نماز بر می‌گرده، نشونه بسیار خوبیه که می‌تونه ایشون رو از آسیب‌های جدی پیش رو حفظ بکنه.

- یه چیزایی رو تو ذهنش مرور می‌کنه

- اِ ! منم که …

مجری وسط حرف کارشناس میاد

خب و اما چرا بعضی‌هامون در خوندن نماز و توجه به نماز سستی و تنبلی می‌کنیم؟

سه عامل مهم ممکنه بر این عدم توجه تأثیر بگذاره

عامل اول: اینکه انسان نماز را بی‌فایده بدونه و یه وظیفه خشک و بی‌روح، طبیعیه که رغبتی به خوندن نماز نداشته باشه و در انجام آن سهل انگاری بکنه!پیشنهاد ما در این خصوص اینه که شناخت خودمون رو از نماز افزایش بدیم، آیات و روایاتی که در این زمینه وجود داره رو مطالعه و بررسی کنیم، کتاب‌هایی که درباره کاربردها و کارکردهای نماز و آثار و برکات فردی و اجتماعی آن نوشته شده را بخونیم، به سیره و روش ائمه نگاه کنیم…

- سری تکون داد و زیر لب با خودش حرف می‌زد

- من که کتاب درباره نماز خوندم پس چرا؟

- آقای راننده، ممکنه صدای رادیو رو یه کمی بلندترش بکنین؟!

کارشناس رفت سر عامل دوم ..ممکنه بعضیامون دچار انگاره و خیال بی‌نیازی به نماز و نیایش و عبادت شده باشیم، در واقع یه نوع  غفلت از نیازهای عالی انسانی و غفلت از این که مۆثر اصلی و کامل در رفع نیازهای بشری آفریدگار هستیه.

این جور آدما فکر می‌کنن که با علل و اسباب و انگیزه‌های مادی و طبیعی می‌تونن همه نیازهاشون رو پاسخ بدن و یا همه مشکلات مادی و معنوی رو از سر راهشون بردارن.

در حقیقت این گروه درگیر یه نوع خود فراموشی هستند و برای بیرون اومدن از این غفلت و خود فراموشی خودساخته، به یه سری نکات باید اهمیت بدیم، حتی المقدور روزی چند آیه از قرآن رو هر چند کم با تدبر و اندیشه بخونیم، مقالات و کتابایی که در زمینه انسان شناسی نوشته شده رو مطالعه کنیم، از رفت و آمد و معاشرت با دوستا و افرادی که در رشد و پرورش روحمون تأثیر منفی و مخرب دارند، دوری کنیم.

- حسابی چرتش پریده بود، اصلاً نمی‌دونست برای چی تو تاکسی نشسته و داره کجا می‌ره؟

- خودش رو مقابل کارشناس برنامه می‌دید و با شنیدن حرفهاش به علامت تأیید سرش رو به بالا و پایین تکون می‌داد.

و اما عامل سوم که خیلی خطرناکه و از اون باید به خدا پناه ببریم اینه که سهل انگاری در انجام نماز و یا بدنمازی‌هامون نتیجه گناهاییه که به خاطرشون توفیق انجام عبادت و لذت بردن از نماز اَزمون گرفته می‌شه!

خیلی از گناهای ریز و درشت مثل داشتن معاشرت و روابط غیر ضروری با نامحرم، قسم‌های بی‌حساب و کتاب در انجام معاملات و روابط خانوادگی، ظلم و ستم‌های کلامی و ارتباطی به خلق الله، لقمه‌های شبهه‌دار و … می‌تونه لذت عبادت را ازمون بگیره و ما رو درگیر خودمون بکنه و حسابی زمین گیرمون کنه!

برای رهایی از زنجیر اسارت شیطان و هوای نفس و آزادی از بند و زندان گناه، باید با یه برنامه حساب شده و البته آهسته پیش رفت.

- راست می گه ها!

- خدایا مگه خودت کمکم کنی،

مجری تشکر می‌کنه و از کارشناس می‌خواد اگه نکته‌ای ناگفته مونده ایشون یادآوری کنن. تا سری به اتاق فرمان بزنند.

و اما جمله‌ای رو که در پایان می‌خوام یادآور بشم اینه که: برخی از بزرگان خوندن مکرر سوره واقعه و توجه به مفاهیم اون رو توصیه می‌کنن که در وصف بهشت و دوزخه و بسیار بر روح و جان اثر می‌ذاره!

- آهنگ و موسیقی پایان برنامه او را به مقصد و مقصود بر می‌گردونه.

- آقای راننده ، همین کنارا یه جایی بی‌زحمت نگه دارین

ندای دلنشین مۆذن‌زاده همه جارو پرکرده  … سبحان الله والحمدلله ولا اله الا الله والله اکبر … الله اکبر

- نمی دونه چرا ولی انگاری یه احساس خوبی داره!

- آروم آروم به سمت گلدسته‌ها پیش می‌ره …

منبع: وبلاگ منتظران مهدی

امام هادی علیه السلام و پیشگویی مرگ جوان غافل

ابوحسین سعید پسر سهل بصری ملّاح می‌گوید:
روزی امام هادی علیه السلام به مجلس ولیمه یکی از فرزندان خلیفه عباسی دعوت شد. همراه امام وارد مجلس شدیم. حاضران با دیدن امام به احترامش سکوت کردند. ولی جوانی در این مجلس حضور داشت که احترام امام هادی را نگه نداشت و در مجلس به خنده و حرف‌های یاوه مشغول بود. در این هنگام حضرت هادی علیه السلام رو به او کرد و فرمود:«در خنده زیاده‌روی می‌کنی و از یاد خدا غافل هستی، در حالی که سه روز بعد در قبرستان خواهی بود.»
جوان ساکت شد و چیزی نگفت. ما روزها را شمارش کردیم، دقیقا پس از سه روز از دنیا رفت و همان روز به خاک سپرده شد.
منابع: بحارالانوار، ج 50، ص 181، ج 57.

احترام پرندگان به امام هادی علیه السلام

ابوهاشم جعفری می‌گوید:
متوکل تالار آفتاب‌گیری درست کرده بود که پنجره‌های مشبک داشت و داخل آن پرندگان خوش آواز را رها ساخته بود. روزهایی که سران حکومت برای سلام رسمی و تبریک نزدش می‌آمدند، متوکل درون همین تالار می‌نشست اما بر اثر سروصدای پرندگان، نه حرف دیگران را می‌شنید و نه دیگران حرفش را می‌شنیدند.
فقط وقتی که امام هادی علیه السلام وارد می‌شد تمام پرندگان ساکت و آرام می‌شدند و تا وقتی امام هادی از آنجا خارج نمی‌شد سر و صدا نمی‌کردند

منبع: (بحارالانوار، ج 50، ص 148، ح 34).