معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

نیــــــــایـــــــــــش

اي خداي بزرگ! دست از جهان شسته‏ ام، و براي ملاقات تو به كربلاي خوزستان آمده ‏ام. از تو مي‏خواهم كه مرا با اصحاب حسين محشور كني، آرزو دارم كه بر خاك داغ خوزستان در خون خود بغلطم، و به ياد عاشوراي حسين(علیه السلام) خود را در قدم مقدسش بي افكنم، و اين عقده هزارو چهارصد ساله را كه بر دلم فشار مي ‏آورد و هميشه با تو مي‏ گويم: «يالَيْتَني ‏كُنْتُ مَعَكْ» را برآورده كنم.

اي حسين! اي سرورم، من هم آمده ‏ام تا در ركابت عليه كفر، ظلم و جهل بجنگم، با همه وجود آمده ‏ام، تاسوعاست، گروهي بزرگ از يزيديان با تانك‏ ها، توپ ‏ها، زره‏ پوش ‏ها، ماشين‏ هاي زياد و سربازان فراوان درحركتند. حق با باطل روبرو شده است. دشمن سيل‏ آسا پيش مي‏ آيد، و من مي‏ خواهم مثل يكي از اصحاب تو در كربلا بجنگم.

اي حسين! در كربلا، تو يكايك شهدا را در آغوش مي ‏كشيدي، مي‏ بوسيدي، وداع مي‏ كردي، آيا ممكن است، هنگامي كه من نيز به خاك و خون خود مي‏ غلطم، تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاري و عطش عشق مرا به تو و به خداي تو سيراب كني؟

من از اين دنياي دون مي‏ گريزم، از اختلافات، از تظاهرات، از خودنمايي‏ ها، غرورها، خودخواهي‏ ها، سفسطه‏ ها، مغلطه‏ ها، دروغ‏ ها و تهمت‏ ها، خسته شده ‏ام، احساس مي‏كنم كه اين جهان جاي من نيست آنچه ديگران را خوشحال مي ‏كند مرا سودي نمي‏ رساند.