معاونت فرهنگی مدرسه علمیه الزهراء شاهین دژ

حسین یعنی ….

از هر کوچه و برزنی صدای طبل می آید، صدای صوت مداحان به گوش می آید.

اکنون از سر خیابان ما صدای هیئت های عزاداری به گوش می رسد، صدای زنجیر زنانی که با عشق به ابا عبدالله الحسین علیه السلام در سوز سرما زنجیر را بر دوش خود می زنند و یا حسین را صدا می کنند.

در کنار این زنجیرزنان مردانی پیر و سالخورده نیز در هیئت هستند که به همراه دسته جات به سوی مسجد می‌روند، اینان نمی توانند زنجیر بزنند اما به جایش با دستهای پیر و کارکرده ی خود عشقشان را به آقا اثبات می‌نمایند.

همین که این پیران سالخوره، این میراث بزرگ برای جوانان، در کنار آنان،؛ در این ساعت از شب و در سردی هوا قدم در هیئت ها گذارده اند، نعمتی است برای ما و مطمئنم که آقا جواب آنها را خواهد داد. حاجت آنها را روا خواهد نمود.

بگذریم …

در این هیئت ها از هر قشری و طایفه ای قدم می‌گذارد، منطقه ما سنی نشین است، اما جالب است بدانید که اکثر آنها در هیئت ها شرکت می‌کنند و حتی نذری نیز پخش می‌کنند.

گفتم از هر قشری در هیئت‌ها می آیند، خوب و بد ….

چرا؟

مگر این حسین کیست که هر شخصی در این ماه سر به راه می گردد و گاهی این سر به راهی تا آخر عمرش باقی می‌ماند؟

مگر او چه کرده است که این همه عاشق و دلشیفته یافته است؟

او نیز معصومی بوده است مانند پدرش، اما چرا در این ماه عاشقان زیادترند؟ چرا نوای یا حسین بیشتر از هر نوایی رسا است؟

چرا؟

جوابش ساده اما تامل انگیز است.

می دانم همه ی شما می دانید اما شاید بازدید کننده ای غیر از طلاب داشته باشیم، شاید بچه دبیرستانی بازدید کند می خواهم ساده بنویسم که چرا عاشق حسین فراوان است.

حسین مردی از تبار نور است، از جنس آفتاب و نور الهی.

فرزند مولود کعبه و زهرای بتول است. او عزیز جدش محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم بود. اما ببینید چه شد؟

مردم کوفه نامه نوشتند ای امام و ای سرور جوانان بهشت، ما مظلوم واقع شده ایم بیا و ما را یاری بخش! آقا پسر عمویش را فرستاد تا خبر کمک ایشان را به گوش مردم برساند.

اما دریغ و افسوس که مردم کوفه همان مردمی بودند که به زهرا و علی نیز خیانت کردند. اکنون نوبت عزیز دیگری از تبار رسول الله است.

مسلم را شهید نمودند. آقا حج را نیمه تمام رها کرد، به سوی کوفه راه افتاد، در مسیرش چندین شهر را گذراند، به سرزمین نینوا رسید، سرزمین کربلا، دشت بلا و طوفان

امام فرمودند همین جا جایگاه ماست. خیمه ها را برپا کنید …………

ادامه دارد…….

به قلم نادم

 عزادار کوی حسین

ما را همین بس که غلام کوی تو باشیم

ما را همین بس که اسیر روی تو باشیم

در سینه می‌خوانیم تو را ای حسین جان

ما را همین بس که نوکر درب تو باشیم

تو کرم کن تا بیاییم بر در آستانت حسین

ما را همین بس که روسیاه آستان تو باشیم

از در عشقت بر نمی‌گردد دلم یا حسین

ما را همین بس که در سینه داغدار تو باشیم

بر ما نظر کن یاز غمدیده حسین

ما را همین بس که عاشق بوی تو باشیم

تاب تحمل نیست ما را بر زجر مردم

ما را همین بس که شاهد زجر تو باشیم

لطف تو بر ما بی شمار است یا حسین

ما را همین بس که خاک پای تو باشیم

عزاداریم بر تو هر محرّم یا حسین

ما را همین بس که عزادار تو باشیم

به قلم: رقیه فکری، طلبه پایه پنجم

بر مشامت گر رسید از قبر من بوی بهشت

کن یقین پای نگارم بر مزارم رفته است

تا که چشمم باز شد دیدم که یارم رفته است
میهمانی شد به پایان و نگارم رفته است

با گل این باغ تازه انس پیدا کرده ام
گرم گل بودم که دیدم گلگسارم رفته است

بذر قرآن را به دل، گر چه به دستم کاشتم
وقت محصولش که شد دیدم بهارم رفته است

در سحر تیر دعا صید عجابت می نمود
با که گویم درد خود وقت شکارم رفته است

سفره ی پر رزق مهمانی رحمت جمع شد
درد در سینه نشسته سفره دارم رفته است

دلبر من هر سحر بر دیدنم مشتاق بود
آن که بوده هر سحر چشم انتظارم رفته است

شرح حال خویش را با یک کلام افشا کنم
بر شکسته هستم و دار و ندارم رفته است

گر که در محشر بمانم رو سیاه و بنگرم
دلبر صاحب شفاعت از کنارم رفته است

بر مشامت گر رسید از قبر من بوی بهشت
کن یقین پای نگارم بر مزارم رفته است

شاد بودم صحن چشمم بوی زینب میدهد
حال دیگر عطر یاس از چشم تارم رفته است

آه از آن لحظه زینب را که گفتا یا حسین
رفتی و با رفتنت صبر و قرارم رفته است

درد دلی با آقایم جهت طلب بخشش

^{من بندگی ز ترس جهنم نمی کنم
بنده شدن بخاطر اجبارها بس است !}

^{بندگی یعنی با خدا تنها شدن، دل را به دست او سپردن، نوای حق را فقط شنیدن}

^{بندگی یعنی دست رد زدن به سینه شیطان، فراموشی راه باطل، لبیک گفتن به شهید کربلا
خیلی گناه می کنم و توبه می کنم دیگر بس است
اینهمه تکرارها بس است}

^{آقای من، خسته شدم، بخدا از اینکه هر روز هزاران بار توبه میکنم، و توبه ام را می شکنم، خسته ام از تکرار گناه و توبه}

^{دستان خالی مرا بگیر و با خودت تا اوج بندگی ببر!}

^{می‌خواهم آدم شوم، خسته ام از روزهایی که عین هم سپری می‌شود.}

^{صدای مولایم علی بن ابیطالب در گوشم طنین می‌افکند که فرمودند: مسلمانی که دو روزش مثل هم باشد، مسلمان نیست.}

^{اکنون آقای من! به من بگو آیا من مسلمانم نیستم که روزهای تکراری ام فراتر از دو روز شده است؟
این بار را بخر که دگر راحتم کنی…
بیهوده رفتن سر بازارها بس است}

^{آقای من! با اینکه روزهای تکراری زندگیم فراوان است، گناه تمام وجودم را فرا گرفته است، یک بار دیگر لطف کن. تو را به جان مادرت که این روزها عزادار توست، رحم کن و شفاعت مرا نزد خداوند بنما/ شاید گشایشی در زندگیم حاصل شود.}

^{دست رحمت و بخششت را بر سرم بکش تا گرمی دستان تو را حس نمایم و از هر چه بدی و گناه است رها گردم.}

^{اشک چشمانم که برای تو می ریزد مگذار خوشی صدای بیگانه آن را خشک کند.}

^{مگذار نوای شیطان هر چند خوشایند لحظه ای باشد بار دیگر وارد حریم زندگی من گردد.}

^{قلب که حرم امن الهی است مگذار که جایگاه مردمان بیگانه گردد.
ما را بهشت هم نبر ، اما قبول کن لبخند تو برای گنه کارها بس است
آری فقط حسین مرا رد نمی کند……}

^{آقا میدانم که بزرگواری، می‌دانم فرزند همان مولایی هستی که خیلی دل بزرگی داشت، دلی به وسعت دریاری بیکران.}

^{می دانم فرزند همان زهرایی هستی که شفیع روز محشر ما خواهد شد.}

^{آقای من! تو را بحق مادرت و پدرت که جانم فدای آنها باد، دستان خالی مرا بگیر و رهایم نکن.}

^{این روزها که شال سیاه بر سر و ناله بر دل و گریه و اشک مهمان چشمانم گشته است، فقط به حرمت خون توست، تو را قسم به حرمت خون فرزندانت، به ناله دخترانت، و به مصیبت خواهرت زینب سلام الله علیها، شفیع من و امثال من باش در نزد پروردگارم.}

^{به امید بخشایش تمام گناهان}

^{به قلم: نادم}

 گـــــــريـه   

«چشم گريان،چشمه فيض خداست‏».

گريستن بر ابا عبد الله الحسين‏«ع‏»ثواب بسياردارد. ⁽¹⁾ فرشتگان،پيامبران،زمين و آسمان،حيوانات صحرا و دريا هم بر عزاى حسين‏«ع‏» گريسته‏‌اند. ⁽²⁾

اشگ ريختن،نشانه پيوند قلبى با اهل بيت و سيد الشهدا است.اشك،دل راسيراب مى‌‏كند،عطش روح را بر طرف مى‏‌سازد و حاصل محبتى است كه نسبت ‏به‏ اهل بيت‏ حاصل مى‏‌شود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمه،ايجاب مى‏‌كند كه در شادى‏آنان شاد و در غمشان محزون باشيم.اين نشان شيعه است كه‏«يفرحون بفرحنا و يحزنون‏ لحزننا…» ⁽³⁾ قلبى كه مهر حسين‏«علیه السلام‏»را داشته باشد،بى شك به ياد مظلوميت و شهادت اومى‌‏گريد. اشك،زبان دل و شاهد عشق است.

آنچنان كز برگ گل،عطر و گلاب آيد/ برون تا كه نامت مى‏برم از ديده آب آيد/ برون رشته الفت‏ بود در بين ما،/كز قعر چاه كى بدون رشته،آب بى‌‏حساب آيد برون؟/ تا نسوزد دل،نريزد اشگ و خون از ديده‏‌ها/ آتشى بايد كه خوناب كباب آيد برون/ مهر تو شيرازه‏«ام الكتاب‏»خلقت است/ مشكل اين شيرازه از قلب كتاب آيد برون/ گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشى/ برگ بى‏‌حاصل شود گل،چون گلاب آيد برون/ ⁽⁴⁾

گريستن در سوگ شهداى كربلا،تجديد بيعت ‏با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذيه ‏فكرى و روحى با اين مكتب است و اشك ريختن،نوعى امضا كردن پيمان و قرارداد مودت با سيد الشهدا است. ائمه شيعه، گريستن بر مظلوميت اهل بيت و عزاى حسينى راتاكيد كرده و شهادت اشك را بر صداقت عشق،پذيرفته‌‏اند.امام صادق‏«علیه السلام»فرموده است:

«نزد هر كس كه ما ياد شويم و چشمانش اشگ ‏آلود شود،حتى اگر به اندازه بال مگسى‏ باشد،خداوند گناهانش را مى‌‏بخشايد،هر چند چون كف دريا فراوان باشد.» ⁽⁵⁾ به گفته صائب:

در سلسله اشگ بود گوهر مقصود                گر هست ز يوسف خبر،اين قافله دارد

دستور امامان به گريستن بر امام حسين‏«علیه السلام‏»بسيار اكيد است.امام رضا«علیه السلام‏»به ريان بن‏ شبيب در حديث مفصلى فرمود: «يابن شبيب!ان كنت ‏باكيا لشى‏ء فابك للحسين بن على بن‏ابى طالب فانه ذبح كما يذبح الكبش…». ⁽⁶⁾ اگر بر چيزى گريه مى‌‏كنى،بر حسين بن على گريه ‏كن،كه او را همچون گوسفند،سر بريدند.در حديث ديگرى فرموده است:«محرم، ماهى ‏است كه مردم دوره جاهليت جنگ در آن را ناروا مى‌‏دانستند،ولى در اين ماه،دشمنان،خون ما را بناحق ريختند و هتك حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت‏ گرفتند و به خيمه‌‏هاى ما آتش زدند و غارت كردند و در كار ما، براى رسول خدا هيچ‏ حرمتى را رعايت نكردند.روز حسين( عاشورا)پلكهاى ما را مجروح و اشگهايمان راجارى كرد و ما از سرزمين كربلا،گرفتارى و رنج‏به ميراث برديم.

پس بايد بر كسى ‏همچون حسين،گريه ‏كنندگان بگريند، كه گريه بر او، گناهان بزرگ را هم فرو مى‏‌ريزد.» ⁽⁷⁾

خود امام حسين‏«ع‏»فرموده است:«انا قتيل العبرة،لا يذكرنى مؤمن الا بكى‏»، ⁽⁸⁾ من‏ كشته اشكم،هيچ مؤمنى مرا ياد نمى‌‏كند مگر آنكه(بخاطر مصيبتهايم)مى‏گريد. امام‏ سجاد«علیه السلام‏»بيست ‏سال بر امام حسين عليه السلام گريست و هرگز طعامى پيش اونمى‌‏گذاشتند مگر آنكه گريه مى‌‏كرد. ⁽⁹⁾ به فرموده امام صادق‏«ع‏لیه السلام»:هر ناله و گريه‌‏اى ناپسند ومكروه است، مگر ناليدن و گريستن بر حسين عليه السلام:«كل الجزع و البكاء مكروه ‏سوى الجزع و البكاء على الحسين‏». ⁽¹⁰⁾

هم گريستن،هم گرياندن،هم خود را شبيه گريه‏ كنندگان در آوردن(تباكى) پسنديده ‏است و اجر دارد.اين همه فضيلت كه براى گريه بر حسين‏«علیه السلام‏»بيان شده و اينكه اشك ‏چشم،آتش دوزخ را فرو مى‌‏نشاند و غمگين شدن در سوگ شهيدان كربلا ايمنى از عذاب‏ است،در صورتى است كه گناه و فسق و آلودگى انسان در حدى نباشد كه مانع رسيدن اين‏ فيض الهى گردد.

اشگى كه مبين پيوند عاطفى و رابطه مكتبى و اتصال روحى با راه و فكر و خط ائمه و سيد الشهداست،حتما زمينه ‏ساز پرهيز از گناه مى‌‏گردد. به تعبير شهيدمطهرى:«گريه بر شهيد، شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او و موافقت‏ با نشاط او و حركت اوست…امام حسين‏«ع‏لیه السلام»بواسطه شخصيت عاليقدرش، بواسطه شهادت‏ قهرمانان‌ه‏اش،مالك قلبها و احساسات صدها ميليون انسان است.

اگر كسانى كه بر اين‏ مخزن عظيم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند،يعنى سخنرانان مذهبى،بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت هم شكل كردن و همرنگ كردن و هم احساس كردن روحها باروح عظيم حسينى بهره‏‌بردارى صحيح كنند،جهانى اصلاح خواهد شد.» ⁽¹¹⁾ پس مهم، شناخت فلسفه گريه در راستاى احياى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسينى وفرهنگ كربلاست،نه گناه كردن و آلودگى،به اميد پاك شدن با چند قطره اشك! معلوم ‏نيست كه دل و جان آلوده، آن همسويى را با امام داشته باشد كه با ياد مصائبش گريه كند.

گريه در فرهنگ عاشورا،سلاح هميشه برانى است كه فرياد اعتراض به ستمگران رادارد.«اشك‏»،زبان دل است و گريه، فرياد عصر مظلوميت. رسالت اشك نيز پاسدارى از«خون شهيد»است.

امام خمينى‏«ره‏»فرمود: «هر مكتبى،تا پايش سينه ‏زن نباشد،تا پايش‏گريه‏كن نباشد، تا پايش توى سر و سينه‏ زن نباشد حفظ نمى‌‏شود…»، ⁽¹²⁾ «گريه كردن برشهيد، نگهداشتن، زنده نگهداشتن نهضت است‏»، ⁽¹³⁾ «گريه كردن بر عزاى امام حسين، زنده‏ نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همين معنى است كه يك جمعيت كمى در مقابل يك ‏امپراطور بزرگ ايستاد…، آنها از همين گريه‌‏ها مى‏‌ترسند،براى اينكه گريه‌‏اى است كه گريه بر مظلوم است، فرياد مقابل ظالم است.» ⁽¹⁴⁾

هر چند نيست درد دل ما نوشتنى از اشگ خود، دو سطر به ايما نوشته‌‍‏ايم ⁽¹⁵⁾

اشگ،سر فصل محبت و مودت است و برخاسته از عشقى است كه خداوند در دلها قرار داده كه نسبت‏به حسين بن على‏«علیه السلام‏»مجذوب مى‏شود.به فرموده رسول خدا«صلی الله علیه و آله و سلم‏»:

«ان لقتل الحسين حرارة فى قلوب المؤمنين لا تبرد ابدا». ⁽¹⁶⁾ براى شهادت حسين ‏عليه السلام حرارت و گرمايى در دلهاى مؤمنان است كه هرگز سرد و خاموش نمى‌‏شود.

كدام عاشق در اين ره در بلا نيست؟ كدامين دل شما را مبتلا نيست؟ اگر در سوگتان شد ديده نمناك اگر از عشقتان دل گشت غمناك گواه عشق ما اين ديده و دل رساند«اشگ‏» و «غم‏» ما را به منزل كنون ماييم و درد داغدارى كنون ماييم و اشگ و سوگوارى هنوز اشگ عزا پيوسته جارى است رواق چشممان آيينه‏ كارى است غدير ما محرم دارد امروز محرم،بذر غم مى‌‏كارد امروز ⁽¹⁷⁾

امروز هم،اشگ و گريه، رابط ما با حسين است و ما با شورى اشگهايمان، سر سفره ‏محبت‏ سيد الشهدا نشسته‌ايم و نمك پرورده ابا عبد الله هستيم،از اين رو، اين مهر با شيرمادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در مى‏شود.

پى ‏نوشتها

1-احاديث ثواب و آثار گريه بر امام حسين‏«ع‏»را از جمله در بحار الانوار،ج 44،ص 279 تا 296 مطالعه كنيد.

2-سفينة البحار،ج 1،ص 97،بحار الانوار،ج 45،ص 220 به بعد.

3-ميزان الحكمه،ج 5،ص 233.

4-اى اشكها بريزيد،حسان،ص 131.

5-وسائل الشيعه،ج 10،ص 391.

6-بحار الانوار،ج 44،ص 286.

7-همان،ص 283.

8-همان،ص 279.

9-همان،ج 46،ص 108.

10-بحار الانوار،ج 45،ص 313.

11-شهيد(ضميمه قيام و انقلاب مهدى)،ص 124 و 125.

12-صحيفه نور،ج 8،ص 70.

13-همان،ج 10،ص 31.

14-همان-ج 10،ص 31.

15-صائب تبريزى.

16-جامع احاديث الشيعه،ج 12،ص 556.

17-از مثنوى‏«اهل بيت آفتاب‏»از مؤلف.

منبع: فرهنگ عاشورا صفحه 381 جواد محدثى

 آثار و بركات عزادارى و گريه بر سيدالشهداء (علیه السلام)

گريه و عزادارى براى سيدالشهدا(علیه السلام) داراى آثار و بركات مهمى است كه به برخى از آنها اشاره مى‏‌شود:

1- حفظ رمز نهضت حسينى

از ارزنده‏‌ترين آثار و بركات مجالس عزادارى و گريه بر ابى عبدالله حسين (علیه السلام ) حفظ رمز نهضت حسينى است.

براستى؛ چرا در دوران منحوص سلاطين و پادشاهان جور از برپايى مجالس عزاى اهل بيت (علیه السلام) بخصوص سالار شهيدان جلوگيرى مى شد؟ آيا نه اين است كه عزاى حسينى و امامان شيعه، سبب مى‌شود كه سخنوران و دانشمندان متعهد و انقلابى، مردم را از ظلم‏هاى حكومتها آگاهى دهند و انگيزه قيام آن حضرت كه امر به معروف و نهى از منكر است به اطلاع مردم برسد؟

آرى، اينگونه مجالس، آموزشگاه‌ها و دانشگاه‌هايى است كه به بهترين روش و زيباترين اسلوب مردم را به سوى دين خوانده و عواطف را آماده مى‌‏كند و جاهلان و بى‌‏خبران را از خواب سنگين غفلت بيدار مى‏‌سازد و نيز در اين مجالس است كه مردم، ديانت را همراه با سياست، از مكتب حسين بن على (علیه السلام) مى‌‏آموزند.

گريه بر سيد الشهدا (علیه السلام) و تشكيل مجالس عزاى حسينى نه تنها اساس مكتب را حفظ مى‏‌كند، بلكه باعث مى‌‏گردد شيعيان با حضور در اين مجالس از والاترين تربيت اسلامى برخوردار شده و در جهت حسينى شدن رشد و پرورش يابند.

كدام اجتماعى است كه در عالم چنين اثرى را از خود بروز داده باشد؟ كدام حادثه‌‏اى است مانند حادثه جانسوز كربلا كه از دوره وقوع تاكنون و بعدها بدينسان اثر خود را در جامعه بشريت گذارده، و روز به روز دامنه آن وسيعتر و پيروى و تبعيت از آن بيشتر گردد؟ از اين رو بايد گفت كه در حقيقت مراسم عزادارى حافظ و زنده نگهدارنده نهضت مقدس امام حسين (علیه السلام) و در نتيجه حافظ اسلام وضامن بقاى آن است.

تشكيل مجالس عزادارى حسين، نه تنها اساس مكتب را حفظ كرده و مى‌‏كند بلكه به علاوه سبب آن گرديد كه شيعيان با حضور در اين مجالس از والاترين تربيت اسلامى برخوردار شده و در جهت حسينى شدن رشد و پرورش يابند.

«موريس دوكبرى» مى‏‌نويسد: «اگر مورخين ما، حقيقت اين روز را مى‌‏دانستند و درك مى‏كردند كه عاشورا چه روزى است، اين عزادارى را مجنونانه نمى‌پنداشتند. زيرا پيروان حسين به واسطه عزادارى حسين مى‌‏دانند كه پستى و زير دستى و استعمار را نبايد قبول كنند. زيرا شعار پيشرو و آقاى آنان تن به زير بار ظلم و ستم ندادن است.

قدرى تعمق و بررسى در مجالس عزادارى حسين نشان مى‌‏دهد كه چه نكات دقيق و حيات بخشى مطرح مى‌شود، در مجالس عزادارى حسين گفته مى‌شود كه حسين (علیه السلام) براى حفظ شرف و ناموس مردم و بزرگى مقام و مرتبه اسلام، از جان و مال و فرزند گذشت و زير بار استعمار و ماجراجويى يزيد نرفت؛ پس بياييد، ما هم شيوه او را سرمشق قرار داده از زير دستى استعمار گرايان خلاصى يابيم و مرگ با عزت را بر زندگى با ذلت ترجيح دهيم…» (بحارالانوار , علامه مجلسى , ج 44 ص284)

2- ازدياد محبت به امام، و تنفر از دشمنان آن حضرت

سوزى كه از دل سوخته عاشقان سيدالشهدا (علیه السلام) به چشم سرايت كرده و از مجارى دو چشم آنها به صفحه رخسار وارد مى شود، مراتب علاقه و اخلاص و دلبستگى به خاندان وحى و رسالت را مى‏رساند و اين عمل اثرى مخصوص در ابقاى مودت و ازدياد محبت دارد.

گريه بر حضرت سيدالشهدا (علیه السلام) از مواردى است كه هيچ انسانى از فرط دلسوزى و انقلاب، طاقت بردبارى و تحمل در برابر استماع مصائب او را ندارد، و اين گريه و بيقرارى، علاوه بر ازدياد محبت و مهر و مودت، موجب كثرت تنفر و بیزارى از دشمنان و قاتلان آن حضرت شده و موجب برائت دوستداران اين خانواده از دشمنان ايشان مى‌‏گردد.

بارى، گريه با آگاهى و معرفت بر امام حسين (علیه السلام)، در واقع، اعلام انزجار از قاتلان اوست و اين تبرى از آثار برجسته گريه بر امام حسين (علیه السلام) است زيرا مردم به ويژه افرادى كه داراى شخصيت هستند از گريه كردن در برابر حوادث تا سر حد امكان امتناع مى‌‏ورزند، و تا شعله درونى آنان به مرتبه انفجار نرسد حاضر به گريه كردن مخصوصاً در برابر چشم ديگران نيستند، اين گريه و عزادارى ابراز كمال تنفر در برابر تعدى و تجاوز و ستمگرى و پايمال نمودن حقوق جامعه و به ناحق تكيه زدن بر مسند حكومت آنان مى‏‌باشد.

3- آشنايى با حقيقت دين و نشر آن

يكى ديگر از آثار و بركات مجالس عزادارى سيدالشهدا (علیه السلام) اين است كه مردم در سايه مراسم عزادارى به حقيقت اسلام آشنا شده و بر اثر تبليغات وسيع و گسترده‏اى كه همراه با اين مراسم انجام مى‌‏گيرد، آگاهى توده مردم بيشتر شده و ارتباطشان با دين حنيف محكمتر و قويتر مى‌‏گردد. چه اينكه قرآن و عترت دو وزنه نفيسى هستند كه هرگز از يكديگر جدا نمى‏‌شوند و اين آگاهى در اقامه ماتم و مراسم سوگوارى عترت رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بخصوص امام حسين (علیه السلام) به آحاد مردم داده خواهد شد.

4- آمرزش گناهان

ريان بن شبيب از امام رضا (علیه السلام) روايت كرده كه فرمود: «اى پسر شبيب، اگر بر حسين (علیه السلام) گريه كنى تا آنكه اشك چشمت بر صورتت جارى شود، خداوند گناهان كوچك و بزرگ، و كم يا زياد تو را مى آمرزد» (منتخب كامل الزيارات , ابن قولويه , ص 16)

و نيز فرمود: «گريه كنندگان بايد بر كسى همچون حسين (علیه السلام) گريه كنند ، زيرا گريستن براى او گناهان بزرگ را فرو مى‏ريزد»(جلاء العيون، علامهء مجلسى, ص 462)

5- سكونت در بهشت

امام باقر (علیه السلام) فرمود: «هر مؤمنى كه در سوگ حسين (علیه السلام) اشك ديده ريزد، به حدى كه بر گونه‏اش جارى گردد، خداوند او را ساليان سال در غرفه‏‌هاى بهشت مسكن مى‏‌دهد» (بحارالانوار , علامه مجلسى , ج 44 ص 293)

و نيز امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هر كس درباره حسين (علیه السلام) شعرى بخواند و گريه نمايد و يك نفر را بگرياند، بهشت براى هر دوى آنها نوشته مى‏‌شود . كسى كه حسين (علیه السلام) نزد او ذكر شود و از چشمش به مقدار بال مگسى اشك آيد، اجر او نزد خداست و براى او جز به بهشت راضى نخواهد شد»(وسائل الشيعه , شيخ حر عاملى , ج 10 ص 39)

و نيز فرمود: «هر كس كه در عزاى حسين (علیه السلام) بگريد يا ديگرى را بگرياند و يا آنكه خود را به حالت گريه و عزا درآورد ، بهشت بر او واجب مى‌‏شود» (داستانهاى شگفت , آيت الله شهيد دستغيب , ص 9)

6- شفا يافتن

يكى ديگر از آثار و بركات مجالس عزادارى حضرت سيد الشهدا (علیه السلام) شفا گرفتن است. به طورى كه بارها ديده‌‏ايم و شنيده‌‏ايم كه بعضى از عزاداران و گريه كنندگان بر حسين (علیه السلام) شفا گرفته‌‏اند.

نقل است كه مرجع بزرگ شيعه مرحوم آية الله العظمى بروجردى در سن نود سالگى داراى چشمانى سالم بودند كه بدون عينك خطوط ريز را هم مى‏‌خواندند و مى‏‌فرمودند: اين نعمت را مرهون وجود مبارك حضرت ابى عبدالله الحسين (علیه السلام) هستم : و قضيه را چنين نقل مى‌‏فرمودند:

در يكى از سالها در بروجرد بودم، به چشم درد عجيبى مبتلا شدم كه بسيار مرا نگران ساخته بود . معالجه پزشكان فايده‏‌اى نكرد و درد چشم هر روز بيشتر و ناراحتى من افزونتر مى‏‌گرديد، تااينكه ايام محرم شد. در ايام محرم آية الله فقيد ، دهه اول را روضه داشتند و دسته‏‌هاى مختلف هم در اين عزادارى شركت مى‌‏كردند. يكى از دسته‏‌هايى كه روز عاشورا به خانه آقا وارد شده بود، «هيئت گِلگيرها» است كه نوعاً سادات و اهل علم و محترمين هستند، در حالى كه هر يك حوله سفيدى به كمر بسته‏اند، سر و سينه خود را گل آلود كرده و بطور بسيار رقت بار و مهيج و در عين حال با سوز و گداز فراوان و ذكرى جانسوز آن روز را تا ظهر عزادارى مى كنند. آقا فرمودند:

«هنگامى كه اين دسته به خانه من آمدند و وضع مجلس با ورود اين هيئت هيجان عجيبى به خود گرفته بود من هم در گوشه‌‏اى نشسته و آهسته آهسته اشك مى‌‏ريختم و در اين بين هم مقدارى گل از روى پاى يكى از همين افراد گلگير برداشته و بر روى چشمهاى ملتهب و ناراحتم كشيدم، و به بركت همين توسل، چشمانم خوب شد و امروز علاوه بر اينكه متبلا به درد چشم نشدم، از نعمت بينايى كامل برخوردارم، و به بركت حضرت امام حسين (علیه السلام) احتياج به عينك هم ندارم». با اينكه همه قواى جسمانى ايشان تحليل رفته بود با اين وجود تا آخرين ساعات زندگانى از بينايى كامل برخوردار بودند.

7- گريه كننده بر حسين، در قيامت گريان نيست

رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود: «هر چشمى در روز قيامت گريان است مگر چشمى كه براى مصائب حسين (علیه السلام) گريه كرده باشد، چنين كسى در قيامت خندان و شادان به نعمت‏هاى بهشتى است».(اختيار معرفة الرجال , شيخ طوسى , 89)

آن روز ديده‌‏ها همه گريان شود ز هول‏
جز چشم گريه كرده بسوگ و عزاى او

8- امان از سكرات موت و آتش دوزخ

مسمع گويد: حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمود: آيا متذكر مى شوى با حسين چه كردند؟ عرض كردم : آرى ، فرمود: آيا جزع و گريه مى‏كنى؟ گفتم : آرى ، به خدا سوگند گريه مى‏كنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر مى‏شود حضرت فرمود: «خدا اشك چشمت را رحمت كند . آگاه باش كه تو از آن اشخاصى هستى كه از اهل جزع براى ما شمرده مى‏شوند، به شادى ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناك مى‏گردند. آگاه باش كه بزودى هنگام مرگ، پدرانم را بر بالين خود حاضر مى‏بينى ، در حالى كه به تو توجه كرده و ملك الموت را درباره تو بشارت مى دهند، و خواهى ديد كه ملك الموت در آن هنگام از هر مادر مهربان به فرزندش ، مهربانتر است» سپس فرمود: «كسى كه بر ما اهل بيت به خاطر رحمت و مصائب وارده بر ما گريه كند، رحمت خدا شامل او مى‏شود قبل از اينكه اشكى از چشمش خارج گردد؛ پس زمانى كه اشك چشمش بر صورت جارى شود اگر قطره‏اى از آن در جهنم بريزد، حرارت آن را خاموش كند، و هيچ چشمى نيست كه گريه كند بر ما مگر آنكه با نظر كردن به كوثر و سيراب شدن با دوستان، خوشوقت مى‏گردد» (خلاصه اى از مقالهء عاشورا نوشتهء جواد محدثى)

با توجه به اين روايت شريف بايد گفت:جايى كه آتش جهنم كه قابل مقايسه با آتش دنيا نيست و به وسيله گريه بر حسين (علیه السلام) خاموش و برد و سلام گردد ، پس اگر در موردى، آتش ضعيف دنيا عزادار حسينى را نسوزاند جاى تعجب نيست .

سيد جليل مرحوم دكتر اسماعيل مجاب (داندانساز) عجايبى از ايام مجاورت در هندوستان كه مشاهده كرده بود نقل مى‏كرد، از آن جمله مى‏گفت : عده‏اى از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سيدالشهدا (علیه السلام) معتقد و علاقه مندند و براى بركت مالشان با آن حضرت شركت مى‏كنند، يعنى در سال مقدارى از سود خود را در راه آن حضرت صرف مى‏كنند. بعضى از آنها روز عاشورا به وسيله شيعيان ، شربت و پالوده و بستنى درست كرده و خود به حال عزا ايستاده و به عزاداران مى‏دهند، و بعضى آن مبلغى كه راجع به آن حضرت است را به شيعيان مى‏دهند تا در مراكز عزادارى صرف نمايند.

يكى از آنان را عادت چنين بود كه همراه سينه زنها حركت مى‏كرد و با آنها به سينه زدن مشغول مى شد. وقتى از دنيا رفت، بنا به مرسوم مذهبى خودشان، بدنش را با آتش سوزانيدند تا تمام بدنش خاكستر شد جز دست راست و قطعه‏اى از سينه‏اش كه آتش، آن دو عضو را نسوزانيده بود.

بستگان آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شيعيان و گفتند: «اين دو عضو راجع به حسين شماست» (خط خون موسوى گرمارودى)

9- تأثير شعر سرودن در عزاى حسينى

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «كسى نيست كه براى حسين (علیه السلام) شعرى بسرايد و گريه كند يا بگرياند مگر اينكه خداوند بهشت را بر او واجب كرده و گناهانش را مى‏آمرزد» .

 مقاله ای از سایت شهید آوینی

شب اول محرم

از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده که فرمود:

« اِنَّ فِی المُحَرَّمِ لَیلَةً شَریفَةً وَ هِیَ اَوَّلُ لَیلَةً مَن صَلّی فیها مِأَةَ رَکعَةٍ یَقرَءُ فی کُلِّ رَکعَةٍ الحَمدَ وَ قُل هُوَاللهُ اَحَدٌ وَ یُسَلِّمُ فی آخِرِ کُلِّ تَشَهُّدٍ وَ صامَ صَبیحَةَ الیَومِ وَ هُوَ اَوَّلُ یَومٍ مِنَ المُحَرَّمِ کانَ مِمَّن یَدُومُ عَلَیهِ الخَیرُ سَنَةً وَ لا یَزالُ مَحفُوظاً مِنَ الفِتنَةِ اِلَی القابِلِ، وَ اِن ماتَ قَبلَ ذالِکَ صارَ اِلَی الجَنَّةِ اِن شاءَاللهُ.»(وسائل الشیعه، ج5، ص 294، ح1)

شب اول محرم شی شریفی است، هر کس در آن شب صد رکعت نماز با حمد و قل هوالله (یعنی پنجاه نماز دو رکعتی) بخواند و در پایان هر دو رکعت تشهد و سلام بگوید، و روز نخست محرم را روزه بگیرد، از کسانی محسوب می‌شود که یک سال کار خیر انجام داده و تا سال آینده از فتنه و بلا در امان  می‌ماند و اگر پیش از آن بمیرد به بهشت می‌رود. ان شاءالله